Nu de zomervakantie wel érg dichtbij komt, merk ik dat heel wat vrouwen hier ook echt naar uitkijken. En tegelijk creëert het ook een zekere onrust. Het schept verwachtingen. Maar los daarvan gebeurt er ook iets fysiologisch.
Tijdens het jaar zijn we (mezelf inclusief dus!) druk in de weer met onze ballen in de lucht te houden. We jongleren als ware artiesten met werk, vrienden, hobby’s, gezin, … En mogelijks zal jouw systeem dus ook schrikken als het ein-de-lijk tot rust mag komen. Migraine, buikpijn, griepsymptomen tijdens je eerste vakantiedagen (of andere vervelende kwaaltjes), zijn échte signaalgevers van jouw lijf: ‘Aaaah, eindelijk mag ik me laten gaan, mag ik rusten’. En van een periode met véél cortisol en adrenaline wordt je lijf opeens in rust gedwongen. En het gaat in weerstand. Na een paar dagen lukt het je wel om te ontspannen. Het is niet ideaal, wel ok. En hoewel ik mijn leven sinds een jaar zo inricht dat er relatief weinig verschil is tussen vakantie en werk - behalve het feit dat mijn kindjes veel meer thuis zijn - ben ik hiervoor ook niet immuun. In het begin van de vakantie voel ik me meestal nogal gelaten.
Maar wát als het eigenlijk al te laat is? Wat als je eigenlijk al maanden in de alarmzone zit? En je overspannen bent. Wát als je denkt: 'Goh, ’t is nu bijna vakantie, het zal dan wel beter gaan.' En het lukt je niet. Zélfs in de vakantie. En er komt nog een schuldgevoel bovenop. Bye bye mildheid.
Laat me even illustreren met mijn eigen ervaring. Niet omdat ik zo graag over mezelf vertel, maar omdat het je herkenning kan bieden. Ik geraakte zelf overspannen enkele jaren geleden eind juni, het was warm en we deden (ja) toffe dingen. Mijn jongste was net enkele maanden oud en sliep uiteraard niet door. Ik was te vroeg begonnen met werken na mijn keizersnede en mijn zenuwstelsel stond helemaal op scherp.
Op een loeihete zaterdag gingen we met een bootje varen. In het zonnetje, met de picknick (die ik uiteraard ook zelf maakte) erbij. Onderweg naar huis heb ik alleen maar gehuild, ik was compleet overprikkeld, doodop en voelde me ’s avonds raar in mijn hoofd. Zeebenen dacht ik. Misschien toch even die kristallen in de oren laten testen bij de chiropractor. Het duurde enkele weken voordat het woord 'chronische hyperventilatie' viel. Ik zocht professionele hulp middenin mijn verlof en vond die gelukkig wel. Daar ben ik nog steeds dankbaar voor. In september was ik nog niet hersteld, maar 4/5 werken gaf me energie.
Het moeilijkste? Het toegeven aan mezelf. Want: 'Ik had net een fantastisch baby’tje gekregen, was gezond en zo content met mijn gezin. Een mega-toffe job. Toffe vrienden en familie. Ik moest toch gewoon lekker dankbaar zijn, niet neuten en doordoen? En nog het ergste van al, ik was zelf al coach. Hoe kon ik dan zelf overspannen zijn?'
Tot zover de patronen. Maar die zorgden er net wél voor dat het zo imens lastig was om eraan toe te geven. Ik kon pas écht helen toen ik het kon uitspreken. Het duurde een klein jaar om me weer helemaal mezelf te voelen. Los van hormonen. :) Vandaag houd ik mijn energiebalans goed in de gaten, heb ik andere prioriteiten en luister ik meer naar mijn lijf.
Als je enkele dingen uit mijn verhaal mag meenemen zijn het deze wel: ook leuke dingen geven (gezonde) stress. Vakantie hoeft niet per se alleen fun te zijn. Het mag ook gewoon zijn. Fulltime mama zijn voor kleine kindjes vraagt soms méér energie dan werken. Ontspanning is een keuze (ja), maar niet als je al overspannen bent.
Twijfel je over de ernst van je klachten? Heb je gewoon nood aan vakantie of is er meer aan de hand? Heb je geen nood aan preventie, maar actie? Dat kan. Contacteer me gerust voor een vrijblijvend gesprek met een theetje.
Reactie plaatsen
Reacties