Mijn leven stond op zijn kop op mijn 29e. Mijn jongste broer is toen heel onverwacht overleden, ik werd ontslagen en onze relatie stond onder druk met een (tijdelijke) breuk tot gevolg. Tegelijk leerde ik ook mezelf beter kennen en er gebeurden ook fijne dingen. Ik smeet me op een nieuwe job als copywriter en een verbouwing. Beide hielpen ook om 'door te doen'. En eigenlijk nam ik nooit echt de tijd om  mezelf te helen. Ik was vaker bezig met anderen in plaats van mezelf op de eerste plek te zetten. Doorheen de tijd raakte ik een paar keer overspannen en dan lapte ik mezelf telkens op door losse gesprekken bij een coach/therapeut en enkele weken rust. Echter, niks diepgaands en niks lichaamsgericht. Yoga en ademhalingsoefeningen waren toen nog heel-ver-van-mijn-bed. :) Na de geboorte van mijn zoontje kreeg ik chronische hyperventilatieklachten.  Dit keer ging ik wel voor die diepgaande ondersteuning op vele niveaus en op vandaag ben ik oprecht dankbaar voor het duidelijke signaal van mijn lichaam. De connectie met mijn lichaam is veel beter, maar blijft mijn uitdaging. Het is trouwens mijn hyperventilatie die me erop wijst als ik over mijn grenzen ga. Dat gebeurt. Tijdens mijn herstelproces leerde ik om mijn eigen balans te bewaken. Om weer te leren en te mogen voelen. Om mild te zijn voor mezelf. Om rust te nemen als ik er behoefte aan heb. Of net om uit mijn comfortzone gaan. Of iets tofs te doen. :) Of dat altijd lukt? Vaak wel. Soms niet. Maar dan weet ik wel dat ik weer terug-veer. Daarover gaat veerkracht in essentie. 

Terug naar jou. Wat kan ik voor jou betekenen?

Liefs, Anneleen

Opleidingen