Op mijn 29e is mijn jongste broer heel onverwacht overleden. Kort daarop volgde mijn ontslag en mijn relatie strandde. Maar ik leerde ook mezelf beter kennen. En er gebeurden ook fijne dingen. Mijn partner en ik vonden mekaar opnieuw en ik smeet me op een nieuwe marketing job én een verbouwing. Beide hielpen ook om 'door te doen'. Eigenlijk nam ik nooit écht de tijd om te helen, maar dat voelde niet zo aan. Ik was ervan overtuigd dat ik al voldoende gerouwd had. Doorheen de tijd raakte ik een paar keer overspannen en dan lapte ik mezelf telkens op door losse gesprekken bij een coach/therapeut en enkele weken rust. Echter, niks diepgaands en niks lichaamsgericht. Yoga en ademhalingsoefeningen waren toen nog heel-ver-van-mijn-bed. :) Na de geboorte van mijn zoontje kreeg ik chronische hyperventilatieklachten.  Dit keer ging ik wel voor die diepgaande ondersteuning op vele niveaus en op vandaag ben ik oprecht dankbaar voor het duidelijke signaal van mijn lichaam. De connectie met mijn lichaam is veel beter, maar blijft mijn uitdaging. Het is trouwens mijn hyperventilatie die me erop wijst als ik over mijn grenzen ga. Dat gebeurt. Tijdens mijn herstelproces leerde ik om mijn eigen balans te bewaken. Om weer te leren en te mogen voelen. Om mild te zijn voor mezelf. Om rust te nemen als ik er behoefte aan heb. Of net om uit mijn comfortzone gaan. Of iets tofs te doen. :) Of dat altijd lukt? Vaak wel. Soms niet. Maar dan weet ik wel dat ik weer terug-veer. Daarover gaat veerkracht in essentie. 

Terug naar jou. Wat kan ik voor jou betekenen?

Liefs, Anneleen

Opleidingen